مطالعه جدید محققان دانشگاه آریزونا نشان داد که افراد بالای ۴۵ سال و بویژه زنان، که دیابت نوع ۲ آن‌ها با داروهای ضد هایپرگلیسمی درمان شده بود، با افزایش خطر ابتلا به بیماری ام اس روبرو بودند، اما قرار گرفتن در معرض داروهای ضد هایپرگلیسمی در افراد کمتر از ۴۵ سال این خطر را کاهش داد.
کاتلین راجرز محقق ارشد، در این باره گفت: «یافته‌های ما نیاز به یک رویکرد پزشکی دقیق برای پیشگیری از ام‌اس در این جمعیت‌های آسیب‌پذیر را تقویت می‌کند.»
بیماری ام اس، یک اختلال عصبی خودایمنی غیرقابل پیش بینی است که بر سیستم عصبی مرکزی تأثیر می‌گذارد و منجر به ناتوانی شدید جسمی و شناختی میشود. تخمین زده میشود که بیش از ۲.۸ میلیون نفر در سراسر جهان با ام اس زندگی می‌کنند.
برای افراد مبتلا به دیابت نوع ۲، شواهد فزاینده‌ای وجود دارد که بین اختلالات متابولیک و ام اس از طریق یک محرک مشترک افزایش خودایمنی ارتباط وجود دارد. این موضوع تاثیر درمانهای ضد هایپرگلیسمی مورد استفاده برای درمان دیابت نوع ۲، از جمله انسولین، را بر بروز ام اس زیر سوال میبرد.
دکتر راجرز گفت: تحقیقات قبلی اثر محافظت عصبی داروهای ضد هایپرگلیسمی را در بیماری آلزایمر و سایر زوال عقل‌های مرتبط نشان داده است. در مورد ام اس، ما می‌خواستیم تفاوت‌های سنی و جنسیتی، به‌ویژه در بین مردان و زنان زیر ۴۵ سال مبتلا به دیابت نوع ۲ را بیشتر بررسی کنیم.
آن‌ها دریافتند که مردان بالای ۴۵ سال افزایش اندکی در خطر ام اس دارند و زنان بالای ۴۵ سال افزایش قابل توجهی در بروز ام اس پس از قرار گرفتن در معرض ضد هایپرگلیسمی نشان دادند. علاوه بر تفاوت‌های سنی، تجزیه و تحلیل خطر بر اساس گروه دارویی نشان داد که قرار گرفتن در معرض انسولین در بیماران بالای ۴۵ سال با افزایش خطر بیشتری در مقایسه با سایر درمان‌ها همراه بود.
در بیماران کمتر از ۴۵ سال، قرار گرفتن در معرض ضد هایپرگلیسمی از ابتلا به ام اس محافظت می‌کند.
